vrijdag 4 november 2011

Familieverhalen - oom Leo alias "Dokter Faust"

Niet veel mensen geloven dat ik ooit verlegen was. Door de jaren heen heb ik geleerd vooral niet te laten zien hoe verlegen ik wel was, zeg maar gerust dodelijk verlegen, zo verlegen dat ik bij de slager geen dankjewel durfde te zeggen voor een plakje worst. Zelfs zo verlegen dat toen ik een keer voor mama naar de bakker ging op een zaterdagochtend en absurd lang wegbleef. Mama snapte niet waarom het zo lang geduurd had. Zo druk kon het nou ook weer niet zijn, het was een buurtbakker. Wat was het geval? Ik durfde niet aan te geven dat ik aan de beurt was. Als kind liet ik netjes alle volwassenen voorgaan tot de bakkersvrouw uiteindelijk mij aansprak dat ik zo onderhand toch ook wel een keer aan de beurt was.


Jaren daarvoor was ik natuurlijk ook al niet zo’n held. Op verjaardagsvisite bij mijn oom Leo en tante Ans, ik was een jaar of 5. Op een gegeven moment moest ik plassen, maar in m’n eentje naar de wc, nou dat was toch echt heel eng zo bij m’n oom en tante in huis, dus mama moest mee. Maar ja, mama zat lekker te kletsen met de familie, haar zussen (daar had ze er 7 van). Mama vond dat ik een grote meid was en dat best zelf kon. Nou, ik dus niet, ik kroop van verlegenheid liever onder de tafel weg.

Mijn oom wist wel raad. In die tijd spaarde hij nog geen "bijlen" als link naar zijn naam. Hij verzamelde beelden. Hij wees naar een aantal borstbeelden die in zijn woonkamer (en in de gang en ongetwijfeld op andere plaatsen in het huis) stonden opgesteld. Hij wees ze dus aan en vroeg me of ik die beelden zag en vertelde dat dit allemaal levende mensen waren geweest (ik zweer het!) en dat ze door Doktor Faust waren betoverd omdat ze iets niet hadden gedaan dat ze moesten doen. Lekker hoor, zo’n horrorverhaal aan een vijfjarige vertellen. Kan me niet herinneren of ik hem geloofde, maar volgens mij ben ik niet naar de wc gegaan, dat leek me alleen maar nóg enger nu er dit soort dingen konden gebeuren in dat huis. De jaren daarna, bleven we natuurlijk op visite gaan en hij kwam bij ons op visite. Steevast begroette ik hem met “dag Dokter Faust”.

Jaren later toen mijn oom op vakantie was in Italië, viel er bij ons thuis een ansichtkaart in de bus gericht aan Signorita van der Peet. Dat was ik, dat kon niet missen want de afzender was Doktor Faust.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten