Familieverhalen - De geboorte van een tweeling (11 december 1923)

(door Leo van der Bijl [broer van mijn moeder]) 
over de geboorte van hun zusjes

de tweeling Toos en Jeanne

11 December 1923 spoedde vader zich met ongebruikelijke haast naar de pastorie om pastoor Meijer kond te doen van de geboorte van de tweeling. Hij zal dat ongeveer met de volgende woorden gedaan hebben: Heden breng ik u een blijde boodschap; mijne wettige gade Geertruida Maria heeft vanmorgen het leven geschonken aan twee kinderen van het vrouwelijk geslacht, aan wie wij de namen willen geven Catharina Maria en Adriana Maria, die wij zullen opvoeden en grootbrengen in geuren van heiligheid, waarbij wij tevens de belofte doen om alles in het werk te stellen dat deze beide meiskes dagelijks zullen toenemen niet alleen in gewicht maar ook in welbehagen bij God en bij de mensen.

Groot was de commotie in kerk en samenleving. De zondag daarop werd een H. Hoogmis met drie Heren opgedragen in de Laurentiuskerk, een driestemmige Missa voor Mannekoor Benedicamus Domino van Perosi, onder de geparfumeerde althans gesoigneerde leiding van de toen nog jonge aartsvader Lakeman. Deze mis werd aan vader en moeder aangeboden door het Genootschap tot Voortplanting des Geloofs.

Tepelreconstructie

Afgelopen donderdag was de grote dag van het "puntje op de i". Stiekem zag ik er tegenop. Aan de ene kant omdat ik een "nep" tepel eigenlijk niet zo nodig vind en vooral omdat ik bijzonder weinig zin had in het tweede gedeelte: de tatoeage van de tepelhof.

Zo'n naald, inkt en de bijbehorende pijn leken mij helemaal niets. Maar goed, ik had het besluit genomen en het moest maar gebeuren. Gert-Jan was de pineut want rechtstreeks uit zijn nachtdienst mocht hij mij begeleiden naar het ziekenhuis. Toen ik naar binnen werd geroepen (met enige vertrouwen) was het aan hem om wakker te blijven tijdens mijn ingreep. 

Bron afbeelding: tepelreconstructie

De plaats van de tepel werd afgetekend en met een plakker met metalen puntje als een soort "kunst-tepel" afgebakend. Vervolgens werd ik voor de spiegel gezet om goedkeuring te geven. Ik vond het best.

Inspiratie = ontspanning = geluk

Van kriebelhoestje naar “hoe, wat, waar” - Ontspanning ofwel uitdaging gezocht

Vandaag zat ik voor de derde keer bij een COPD-fysiotherapeut. Hij stelde voor de behandeling af te sluiten omdat hij technisch gezien niet veel kan toevoegen aan wat ik al weet. Deze afsluiting betekent helaas niet dat ik van mijn kriebelhoestje ben genezen. Dat kriebeltje heeft meer te maken met het niet toepassen van de juiste techniek.

Simpelweg: “ik praat te lang zonder af en toe (tussendoor) adem te halen”. Daarover later want anders weet ik niet meer wat ik wil zeggen (schriftelijk is dat soms al lastig, kun je nagaan als ik moet praten “al die woorden snel eruit gooien voordat je ze kwijt bent of zonder lucht zit”).

Borstkanker: sexy?

#tejongvoordebus

Toen ik deze week in Venlo was bij @VieCuri bij de “live DIEP flap operatie” werd tijdens een presentatie tussendoor verteld dat de gemiddelde leeftijd van vrouwen met borstkanker tussen de 50 en 65 jaar ligt (of ergens in die richting), maar dat in “reclame” spotjes vooral jonge vrouwen worden gebruikt “omdat zij sexy zijn”.

Mijn haren schoten overeind want ik kan daar niets mee. Ik was 36 bij mijn eerste ronde, ik voelde mij allesbehalve #sexy. Toen ik overtuigd was “helemaal klaar te zijn met borstkanker en slechts de rest van mijn leven mee te hoeven werken aan een jaarlijkse controle onder het genot van een cappuccino” kondigde zich ronde 2.0 aan [niemand heeft ooit verteld over “nieuwe ronde: nieuwe kansen”]. Opnieuw borstkanker en nog steeds “te jong om door de mand te vallen bij het bevolkingsonderzoek”. Excuse me! Maar wat is dáár sexy aan?

Aanstaande maandag vindt er een symposium plaats over het bewezen effect van het bevolkingsonderzoek in de borstkankermaand http://www.deventerrtv.nl/nieuws/article/8725/symposium-over-bewezen-effect-bevolkingsonderzoek-in-borstkankermaand/

Bron afbeelding "bevolkingsonderzoek"

Indian Summer - oktober 2014

Anno 2014 is het leven anders. Het verbaast mij niets. Mijn borstkankertraject verliep al buitengewoon. Maar ook de temperatuur is nu ongewoon. Het is 1 oktober en ik zit in de achtertuin met mijn laptop op schoot, benen op de stoel tegenover mij. Mijn jurkje is mouwloos (zelfs geen minuscuul kort mouwtje). Ik was vandaag in Venlo. Op de terugweg gaf de thermometer aan dat het 22 graden Celcius was.

Kracht van de geest

Ze zullen niet gauw zeggen dat ik een zweverig type ben. Af en toe weet ik het niet. Meestal weet ik wel zeker van niet. Maar toch … hoe kon het gebeuren dat ik vrijwel geen bijwerkingen kreeg na de chemokuren? Ik werd ziek, zwak noch misselijk. Evenmin werd ik geplaagd door vermoeidheid, op geen enkel moment.

Ik heb eigenlijk nooit geluisterd naar de raadgevingen van de professionals noch lotgenoten en ging mijn eigen weg. Er volgde geen zwart gat, ik viel niet in een depressie. Mijn leven ging vrijwel ongehinderd door. Ik was in staat mijn eigen behandeling mede te bepalen en mijn leven bleef ongestoord op zijn pootjes zonder te verdwalen of ontsporen. De verwachte ziekmelding bleef uit en ik werkte “gewoon” door. Ook na de operatie pakte ik na een paar maanden redelijk vlot de draad weer op, enigszins gehinderd door specifieke vitaminetekorten.

Telkens als ik medische professionals (van oncoloog tot specialiseerde fysiotherapeut) spreek en vertel hoe vreemd ik het vind dat ik zo fluitend door het hele traject ben gefietst, beginnen juist die reguliere professionals over de kracht van de geest. Medici uit de reguliere medische wereld blijken steevast te geloven in de kracht van de geest.

Op het moment dat er berichten de kop op steken over hoe je kanker kunt bestrijden met de kracht van jouw geest, dan breekt juist bij veel patiënten de tering los. Laat ik ze voor het gemak “goeroes” noemen. Zodra een goeroe vertelt hoe hij of zij met het grootste gemak een ziekte kan verhelpen … dan zijn het juist de patiënten die volledig uit hun dak gaan.

Ik vind het een klein beetje vreemd en toch ook weer niet. Het grootste probleem zit ‘m bij mij in mijn eigen verloop. Ook de chirurg, de mammacare verpleegkundige, de oncoloog … allemaal hebben ze het over de kracht van mijn geest. Ik weigerde op de bank te zitten en wachten tot ik ziek zou worden. Natuurlijk ging ik voor het rationele en zo besloot ik de chemokuren en de operatie te ondergaan. Voor de anti-hormoontherapie heb ik overtuigd bedankt. Alleen de tijd zal leren of dit al dan niet verstandig is.

Het ziekteverloop van Sylvia Millecam staat mij vers in het geheugen. De reguliere medische wereld de rug toekeren en mij volledig storten op het alternatieve zou nooit een optie zijn. Dat is echter wel de eis die deze specifieke goeroe van nu stelt. Geen chemo, bestraling en zelfs geen operatie in het verleden. Verder volledig de richtlijnen volgen die worden gesteld van “vegenisme” tot volledige levensstijlverandering. Dat zou mij nooit lukken. Maar toch blijft er iets knagen “die kracht”. Die heb ik namelijk gevoeld. Het is meer dan wel/niet vechten of geloven. Het is iets van een wil en iets dat ik niet kan grijpen of pakken. Het zit niet in groeten en vitamines. Het is iets waar we op de een of andere manier voor open moeten staan.

Maar hoe leg je zoiets uit als je het zelf niet eens begrijpt terwijl je het eigenlijk aan den lijve hebt ervaren. Een ding weet ik wel “er is meer dan we weten en denken”.

Zotte avonturen - Ontspannen als werkwoord … hoe doe je dat?

Het was niet de eerste keer dat ik een kriebelhoestje had. Inmiddels liep ik er al maanden mee rond. Ik blafte en kuchte dat het een lieve lust was. Soms werd mijn kuchje aangehoord voor die van mijn collega. Volgens de fysiotherapeut waar ik naartoe ben verwezen klinkt een rokershoestje echter héél anders dan die van mij. Gelukkig maar. Het kuchje geeft weliswaar af en toe en benauwd gevoel, met mijn longen heeft het niets van doen.

Kortom, niets engs dus. Zelfs niet als ik bij tijd en wijlen gekneusde ribben leek te hebben door het hoesten. De remedie is simpel. Ik moet het kriebeltje toelaten in mijn “zijn” en vervolgens negeren. Negeren in die zin dat ik er geen gehoor aan mag geven. Niet hoesten dus, geen keel schrapen en zeker niet kuchen. Wat ik wel moet doen is letten op mijn ademhalling. Die moet naar onderen, naar mijn strakke buik.

Bron afbeelding

Ik probeer de oefeningen braaf te volgen. Zes maal per etmaal moet ik vijf minuten oefenen en rustig ademen. Dat blijkt helemaal niet zo simpel. Voordat ik überhaupt zover kom om rustig aan mijn oefening te beginnen, is er alweer iets anders gebeurd en ben ik iets anders aan het doen. Zo doe ik dus mijn oefeningen alsnog op momenten dat ik het benauwd krijg. 

Maar ik blijk een vlugge leerling. Mijn lichaam weet precies hoe het wel hoort om te gaan met ademhalen. De techniek heb ik jaren geleden al onder de knie gekregen bij zwangerschapsyoga. Lichaam en geest leken elkaar slechts een beetje kwijt te zijn.

Bij de tweede afspraak vertelde de fysiotherapeut dat er twee opties zijn. Je fixeren op je ademhaling en je helemaal suf oefenen of de achterliggende oorzaak aanpakken. Op het moment dat ik ontspannen ben, is er niets mis met mijn ademhaling. Op momenten dat ik druk ben en chaos de overhand krijgt … gaat het mis. Hoe makkelijk kan het zijn. Ik moet aan mijzelf gaan denken. Ontspanning opzoeken en leuke dingen doen. “Oké … drie pubers de deur uit en een droombaan erin” was mijn reactie.

Zo makkelijk is het helaas niet. Maar twee weken geleden (hoe vliegt de tijd) lukte “het ontspannen” vrij goed. Nadat Gert-Jan en ik de beide dochters met vriendin hadden afgezet bij de Maarseveenseplassen voor de Color Run, reden wij door naar Utrecht centrum. Aanvankelijk had ik liever ergens in het gras gelegen aan dezelfde plassen waar ik vele jaren geleden 250 meter in het akelig koude water heb gezwommen met mijn zus en vele anderen. Wij gingen voor de kortste afstand. Er was er een met gipsbeen die voor maximaal ging … een hele kilometer. We zaten nog op zwemles, het is dus écht lang geleden. Maar Gert-Jan wilde de stad in en gelukkig maar.

Nadat ik een in mijn ogen niet interessante kerk had geweigerd binnen te lopen, kreeg hij mij zover de Domkerk binnen te gaan. Ik werd als vanzelf naar binnen getrokken op de klanken van Gregoriaans gezang. Ik kon weinig anders dan blijven staan en luisteren. Ik zette mijn camera aan en legde vast hoe een achtkoppig ensemble aan het repeteren was. Wat ze zongen, weet ik niet. Het had iets weg van de eindeloze hoogte van het Miserere van Allegri. Het was anders en korter van duur, maar mensen lief wat was het mooi.

Vervolgens liepen we aan de Lijnmarkt een restaurantje binnen. We kregen een tafeltje aan het raam. Onder het raam liep de gracht. Het water waar ik zo naar verlangde. Er kwam van alles voorbij van feestboot met vrijgezellen en fanfareboot tot bbq-ende moslims en waterfietsen. We zagen hoe een peutertje zijn speentje overboord gooide terwijl de nietsvermoedende ouders hun tocht over het water vervolgden. Op een gegeven moment waanden we ons in Venetië bij de brug der Zeven Zuchten. Een heuse gondel in vol ornaat kwam voorbij. Toen de meiden belden of ze nog een tweede ronde mochten lopen was het niet zo moeilijk bevestigend te antwoorden. Wij zaten goed. Het ontspanningsgehalte was hoog, het mocht eeuwig duren. Maar aan alle goeds komt een einde. Op zoek naar de nieuwe ontspanning.

Het volgende ontspanningsproject is in zicht. Om in juridische termen te springen “de gebeurtenis staat op de rol”. Het betreft de verzilvering van mijn prijs die ik heb gewonnen tijdens het WK Mexico-Nederland. Weten jullie nog? MexiGoLAND … ontspannen tijdens een lang weekend in een vakantieboerderij op ’t Land van Bartje.

Of dat nog niet genoeg is, vandaag werd ik ook nog herinnerd aan een belofte van een ander verwenmoment. Waar gaat het heen? Het kan twee kanten op. Of ik heb straks geen tijd meer om te stressen, of ik raak in de stress van het in goede banen leiden van al dat ontspannen. Ontspannen als werkwoord zeg maar.

Bewustwording anno 2014 – houdt het nooit op?

Daar gaan we weer. Het is borstkankermaand en dit keer gaan we niet “op vakantie naar”. We gaan evenmin gênant op de foto à la mamming. Anno 2014 mogen de vrouwen met gezonde borsten hun “meiden” gewoon vastpakken, fotograferen en plaatje publiceren met de kreet #houvast. Ik heb vaag nog iets gelezen over radijsjes in de grond. Ik wil niet eens weten wat het verband is met bewustwording. 

Eigenlijk wilde ik er niet eens over bloggen, maar nu kwam er weer zoiets voorbij met een vraag om aandacht voor mensen met een hersentumor. Ik zie echt niet in hoe zij gebaat zijn als iedereen een dagje in het grijs gehuld gaat. 

Bron afbeelding

De kleren van de Minister #Prinsjesdag2014

De afgelopen maanden heeft Jet Bussemaker zich misschien een klein beetje zorgen gemaakt over haar outfit voor Prinsjesdag 2014. Misschien was ze bij de eerste ontmoetingen en bij het zien van tekeningen en ontwerpen nog huiverig voor het eindresultaat. Als dat al zo was, dan waren haar zorgen verleden tijd op 1 september jl. Toen vond het laatste afpasmoment plaats. De kleren van de minister werd niet door een bekende couturier ontworpen en geleverd.

De reputatie van de minister werd in handen gelegd van een groepje geselecteerde studenten van Sint Lucas in Boxtel en het Summa College uit Eindhoven. Zij kregen de eervolle opdracht een volledige outfit te ontwerpen en maken voor de minister van OCW. Van schoenen en tas (leer) tot hoed en jurk en met accessoires van keramiek en glas. Mijn dochter is een van deze studenten. Zij wordt opgeleid tot keramist bij de opleiding “Creatief Vakman” van het Sint Lucas in Boxtel. Aan het einde van het schooljaar moest ze opeens naar de Rijnstraat in Den Haag. Ze moest op visite bij de minister …

Profielkeuze – zoon wil bij de commando’s (écht niet!)

Dit jaar moet zoon (14) zijn profielkeuze doen. Hij zat nog niet eens op school toen hij de sommen in honderdtallen van grote zus – voor zijn beurt – wist op te lossen. Hij zat nog in de buggy toen een oud Indisch vrouwtje in de Haagse Bijenkorf hem over zijn bolletje wilde aaien en vol bewondering constateerde dat hij wel zeven kruinen op zijn bol had. Haar conclusie was kort maar krachtig: “van hem zouden we nog veel gaan horen”.

Afscheid van de oncoloog - Εμείς πάμε και να δούμε (we gaan en zien wel)

Vandaag nam ik afscheid van mijn oncoloog. Mijn herceptin behandeling is afgerond, mijn anti-hormoonbehandeling heb ik niet aanvaard en zo komt onze samenwerking tot een einde. Samen spraken we de hoop uit elkaar nooit weer te zien, althans niet in deze hoedanigheid. Terwijl ze die woorden uitsprak, hield ze mijn beide handen vast. Ik liet mij vertellen dat ik het zo goed heb gedaan en Ik herhaalde dat het een bizarre ervaring blijft voor de rest van mijn leven.

Een nieuw tijdperk – is er “leven” na borstkanker 2.0

Morgen heb ik mijn laatste afspraak bij de oncoloog. Morgen is dag 365 geteld vanaf de vijfde chemo kuur. De kuur waarmee het bijna mis ging met mijn haarbos en de hoofdhuidkoeling.

Inmiddels heb ik op mijn kruin – waar het tijdelijk even een soort schaatsbaan leek te worden – een dichte begroeiing met een lengte van 8 cm, hetzelfde geldt voor de onderrand bovenaan mijn nek. Ook daar heb eenzelfde aanwas. Eigenlijk heb ik nu een dubbel matje, maar ik zit er niet mee. Over een jaar is het 20 cm. Het zou leuk zijn als mijn teennagels net zo enthousiast en levensvatbaar waren geweest, maar helaas.

bron: Loesje

Labrador of je leven (deel 2)

De aap in de mouw: "voorlopige 3D-structuur ABCG2 (BCRP)-celwandpomp"

Of er ook voor Herceptin is geoefend op labradors heb ik niet zwart op wit weten te achterhalen. Waarschijnlijk kom ik daar niet met zekerheid achter. Maar ik twijfel er niet aan dat er proefdieren zijn geweest die het leven hebben gelaten voordat dit belangrijke medicijn op de markt werd toegelaten. Eigenlijk boeit het me niet of dit gewervelde of “slechts” ongewervelde levende wezens zijn geweest. Evenmin of het om honden of katten gaat, muizen, ratten of zelfs akelige steekbeesten zoals wespen en muggen. Het hele onderzoek blijkt namelijk kant nog wal te raken in ieder geval voor de labradors in kwestie met hartfalen als onderzoeksdoel.

het ultieme leven van een Boxer

Een labrador of je leven

Het is maar goed dat de reddingsactie voor de met-de-dood-bedreigde-labradors van de Universiteit Maastricht nu pas speelt. Ik weet wel zeker dat ik op basis van mijn principes een zware discussie zou hebben gevoerd met mijn oncoloog. Op grond van deze feiten zou ik minstens hebben getwijfeld over de acceptatie van de (voor mij misschien zelfs levensreddende) behandeling in de vorm van herceptin (trastuzumab).

Borstkanker - “je hebt niets te willen”

Volgens recent onderzoek maakt het niet zo veel uit hoe vaak jouw ziekenhuis borstkankeroperaties uitvoert op jaarlijkse basis. Althans niet voor jouw overlevingskans en ook niet voor de jouw kans op genezing. Ik weet er alles van. Ik was immers genezen na mijn diagnose in 2002. Mijn tumor uit 2002 kón na zoveel jaren niet meer terugkomen. Evenmin kon de oorspronkelijke tumor alsnog zorgen voor een uitzaaiing, niet twaalf jaar na dato. De tumor van toen was te onbenullig, te laag van graad en vooral (in die variant) te lang geleden volgens de statistieken. Onverwacht en desondanks kreeg ik een bonusronde als ongevraagde hoofdprijs in een niet-gespeelde-wedstrijd: een nieuwe primaire tumor. Dit keer een graad 3, hormoongevoelig: kortom … andere koek, maar gelukkig met een schone poortwachter en wederom (vooralsnog en voor zover we nu weten) zonder uitzaaiingen.

Rectificatie @GinoPress (omdat 't moet)

Vanochtend had ik twee berichten geplaatst op Twitter. @GinoPress eiste dat ik ze zou verwijderen. Bovendien moet ik een rectificatie plaatsen. Zo niet dan dreigt het persbureau met juridische stappen via een advocaat. Ik word namelijk beschuldigd van laster en smaad.

Het moet niet veel gekker worden. We hebben het hier over twee Twitter berichten die vermoedelijk nog niet eens waren opgemerkt door mijn volgers. Niemand had ze “ge-favoriet”. Evenmin waren deze twee berichten “ge-retweet” naar volgers van mijn volgers. Volgens mij had nog niemand (behalve het persbureau zelf) deze berichten opgemerkt. Nu lopen we het risico dat ze alsnog worden opgemerkt.

Brand in Weesp

Zomaar een berichtje op twitter. De NS gaf vandaag om 17.20 uur een waarschuwing dat er op last van de brandweer geen treinen reden van en naar Weesp. Wat boeit haar dat nu – zie ik hen denken die weten dat ik in Zuidoost-Brabant woon.

17:20 - 10 aug. 2014

Mijn wil is wet - ADHD anno 2014

De media staan bol over ADHD. Zonder enige kennis van of ervaring met bemoeit Jan en alleman zich met de zin en onzin van ADHD, de medicatie en alles daaromheen. Het is duidelijk dat de komkommertijd is aangebroken. Men heeft blijkbaar niets beters te doen dan ongenuanceerde kwetsende knuppels in het hoenderhok te gooien. Kreten als “ADHD bestaat niet” en “over-diagnostisering van ADHD” worden nu aangevuld met onzinnige kwetsende kreten als “stop met drogeren van kinderen”.

bron afbeelding

ADHD of gewoon verveeld
Zelfs Maurice de Hond voelt zich geroepen zijn mening te delen. Op internet schrijft hij over scholen waar gedragsproblemen van kinderen als sneeuw voor de zon verdwenen nadat ze op school een iPad als leermiddel kregen aangereikt, gewoon omdat het opeens leuk was op school. Kinderen die zo makkelijk te corrigeren zijn, hebben hoogst waarschijnlijk helemaal geen ADHD. Je krijgt geen ADHD op school door verveling of saaie leermethoden. ADHD heb je al voordat je ook maar één dag hebt doorgebracht op school.

Regie in eigen handen (ik heb altijd gelijk)

Niemand weet beter wat goed is voor mij dan ikzelf en dat weet ik al een tijdje. Heel af en toe slaat de twijfel toe over de “zuiverheid en alwetendheid” van mijn instinct maar na het afgelopen jaar weet ik het zeker.

bron afbeelding

Zelfs het medisch team dat sinds ruim een jaar opnieuw intensief betrokken is (geweest) bij mijn gezondheid delft het onderspit bij mijn onderbuikgevoel.
Hoe gespecialiseerd ze ook zijn, hoe lang ze ook gestudeerd hebben en hoeveel ervaring er ook op hun CV mag staan als bewijs daarvan, toch weet ik het beter als het gaat om wat goed is voor mij. Eigenlijk heb ik altijd gelijk, hoe vervelend andersdenkenden dat soms ook mogen vinden.

bron afbeelding

Gisteren was ik bij de oncoloog voor de uitslag van de ejectiefractietest van een paar dagen geleden. Met nog drie sessies herceptin te gaan, is mijn hartpompfunctie onveranderd sterk. De herceptin heeft daar niets aan veranderd.

Code oranje

Was het een grap om aandacht te vragen voor het WK (voetbal dan wel hockey) of was het gewoon de bedoeling dat iedereen zondag thuis zou blijven.

Als het aan Spitsnieuws en de strandtentexploitanten had gelegen, was er in ieder geval geen code oranje voor het hele land afgegeven. Hooguit groen. Als het aan hen had gelegen, had heel Nederland de boel de boel gelaten, was het weerbericht massaal genegeerd en waren we massaal in de auto, het openbaar vervoer of op de fiets gestapt. We hadden volgens hen de waarschuwingen over het naderende noodweer moeten negeren en de feiten moeten afwachten, liggend op het strand. Ja doei!

Zoek een BMW, echt! Geen krasje.

Kalverliefde flashback bij WK hockey

Vele jaren geleden, ik was een jaar of twaalf en nog maar net brugpieper-af, maakte ik kennis met het fenomeen vrienden-van-grote-broer-Frank. Lieve help, wat keek ik op tegen de vrienden van mijn grote broer. In stilte vond ik ze leuk. Ze zagen mij ‘het-kleine-zusje-van’ natuurlijk niet of nauwelijks staan. De verjaardagen van mijn grote broer en mij liggen slechts drie dagen na elkaar. Niet zelden viel zijn feest op mijn verjaardag. Toen ik zestien werd kwam grote broer inmiddels-op-kamers zijn voedselmand (standaard cadeau van pa en ma als tegenwicht-voor-de-vele-kratten-bier-en-zwaarder-spul) ophalen. Hij was in gezelschap van een van zijn beste vrienden. Meer dan dertig jaar later zijn ze nog steeds vrienden.

In stilte vond ik hem leuk. Ik werd dus zestien. Hij wist van onze bijna-dezelfde-verjaardagsdatum en feliciteerde mij en zei “Margriet, je bent nu bijna op een leeftijd dat ik bijna een gesprek met je kan voeren” (of was dat toen ik achttien werd – ik weet het niet meer). Mijn hart was nog net niet gebroken. Toen hij een jaar of wat later een vaste relatie bleek te hebben, baalde ik wederom “in stilte”. Gekheid, een gouden kerel en het is lang geleden dat ik hem zag.

Wat praat je raar …

Slechts één dag was ik in ‘De Stad Achter De Duinen’. ’s-Avonds vroeg mijn kind “Waarom praat je zo raar? Komt dat omdat je naar Den Haag bent geweest …?”. Vandaag is het exact 21 jaar geleden dat ik voor de allereerste keer een afspraakje had met Gert-Jan in Veldhoven. Waar Veldhoven lag, moest ik indertijd opzoeken in de atlas. De weekend daarvoor hadden we elkaar voor het eerst ontmoet in ‘De Stad Achter De Duinen”.

Een paar voorbeeldjes als voorbeeld (http://www.mijnwoordenboek.nl/dialect/):

Haags: Broodjûh è mè ù -

Leids: Wroofowverwval -

Brabants: Hedde gij da gezeet ghad? Mende da werklik woar? Hoe doede gij da? Hoe doede gij da? Hoe hedde gij da gedoan?

bron afbeelding

Zotte Dinsdag - Hoofdtribune Kyocera stadion

Zomaar een doordeweekse dag, voor velen een doodgewone dinsdag, meestal de dag van de langste files omdat de meeste parttime werkende moeders dan in de auto stappen om naar hun werk te gaan. Dat is de saaie dag die ik met jullie wil delen. Mijn dinsdag was gisteren onverwacht en ongepland een bovengemiddeld-met-extremen-gevulde dag. Het was bijna een Dolle Dinsdag (maar dan anders). Beter: een Zotte Dinsdag.

Bron: van Brienenoordbrug blijft open 3-6-2014

Life goes on “Borstkanker 2.0 - een jaar na dato”

Tik tak zei de klok en opeens is het alweer een jaar geleden dat de diagnose “borstkanker 2.0” viel. Het bewijs van “het leven gaat door” lag onlangs op de deurmat. De uitnodiging voor mijn jaarlijkse mammografie. Het is half mei 2014 en ik ben enigszins hersteld van mijn operatie van begin februari. Heel voorzichtig lijken de vreemde klachten en zotte symptomen te verminderen en/of te verdwijnen.

op veilige afstand van de "plettende platen"
kwam de port-a-cath toch duidelijk in beeld

Wubbo Ockels - in memoriam

“Als Wubbo Ockels belt vanaf de Cape Canaveral, dan moet je me uit vergadering halen”, aldus mijn baas ergens in 1985. Het was kort voordat de Nederlandse astronaut de ruimte in zou worden “geschoten” met de D1-missie in de Space Shuttle. Wubbo belde niet, maar zal ook nooit meer bellen. Hij is overleden.

bron: spacelab D1-missie 1985

Cricket

Lang geleden had ik een vriendje. Het duurde maar kort, ongeveer een week. Het was al afgelopen voor het echt was begonnen. Ik ging namelijk een weekje naar een vriendin die in Frankrijk studeerde. Ik zou met de nachttrein naar Parijs gaan. Hij probeerde mij als leesvoer voor tijdens de reis een boekje meegeven. In dat boekje stonden de spelregels van cricket uitgelegd. Ik wimpelde het aanbod van het boekje af en maakte het bij terugkomst uit. Ik had echt helemaal niets met cricket.
 

bronvermelding: AD

Zondagsrust boven herdenken … Pardon?

Vandaag is de nationale dodenherdenking. Volgend jaar is het 70 jaar na de bevrijding. De dodenherdenking blijkt last voor de bewoners van christelijke dorpen, anders gezegd, mensen die hun zondagsrust weigeren te offeren voor twee minuten stilte. Twee minuten van dank en overdenking. Wat doen ze eigenlijk in de kerk?

Er was weliswaar geen eten te vinden,
maar aan bloemen geen gebrek op 5 mei 1945 aan de kerkwerf in Voorschoten

Dierenopvang “Schetselaar” - vondeling

Maandagavond vonden we een muis. Hij werd in gijzeling gehouden door een kat slechts een straat van ons huis verwijderd. We waren net op weg om te gaan wandelen met Roef, onze boxer. We zagen niet direct dat het-diertje-in-gijzeling een muis was. Gert-Jan liep er op af, de kat schoot weg en de muis liet zich zomaar vangen.

Rustig zat hij in de samengevouwen handen van Gert-Jan en daar zat hij terwijl we onze wandeling vervolgden. Een half uur later was ons “rondje” weer rond en belden we aan bij de overburen. We twijfelden er niet aan dat zij een kooitje zouden hebben voor onze vondeling. Hij zag er nogal doorvoed uit en in de handen van Gert-Jan had hij zich tijdens onze wandeling relaxed zitten wassen. Zo op het oog leek het eigenlijk een tamme muis te zijn.

Zelfs Roef vond hem wel interessant en acceptabel. Hij snuffelde wat en mijnheer muis (voor het gemak) liet zich de aandacht welgevallen. Op het moment dat onze nieuwe huisgenoot in het kooitje werd gezet, bleek hij dat minder leuk te vinden en sprong een aantal keren met zijn neus omhoog tegen het bovendeurtje.

Gisteren besloten we dat hem het label “huismuis” moest worden ontnomen. Vanwege de flinke regenbuien hadden we hem een dagje langer in het kooitje gehouden. Maar nu kwijnde hij duidelijk weg en leek minder relaxed dan toen we hem vonden. Maandag was hij niet “tam” maar “in shock”. Gisteren was hij daar duidelijk van hersteld en klaar voor zijn vrijlating. Gert-Jan wilde hem uit zijn kooitje pakken en werd beloond door een stel venijnige tandjes dat hem tot bloeden toe in zijn vinger beet. De tweede poging tot vastpakken – de handen veilig in een paar dikke handschoenen – lukte evenmin zonder slag of stoot. Mijnheer muis glipte via de arm van Gert-Jan uit de kooi en nam het hazenpad in de gang. Uiteindelijk kreeg hij hem te pakken en heeft hij de muis in ons plantsoen uitgezet.

De geslaagde opvang en vrijlating voelden als boetedoening voor al de muizen die we in huis hebben gevangen op niet-diervriendelijke wijze.

Gisteravond kreeg ik een berichtje van Gert-Jan. Hij stuurde een foto die hij zojuist had gemaakt, onderweg naar zijn werk. Fietsend, halverwege Veldhoven en Waalre zag hij in een flits iets kleins langs de rand van de weg. Op diezelfde plek vond hij een aantal maanden geleden een aangereden kat. Nog voordat hij kon besluiten wat hij met het dier moest doen, stierf het ter plekke. Op diezelfde plek dus vond hij gisteravond een kitten van – volgens hem – een week of vier. Ik bekeek de foto en concludeerde dat deze vondeling toch echt véél jonger was – hooguit een week of twee – en niet zonder warmte van zijn moeder zou kunnen. Een nacht in de fietstas van Gert-Jan in de buitenlucht was geen optie.

Koningsdag

De allereerste Koningsdag lijkt bij de eerste beschouwing weinig anders te verlopen dan de voorlaatste 

Koninginnedag. Gert-Jan is in alle vroegte met onze meuk uit de schuur, de aanbouw (lekker  uit het zicht van ons dagelijks leven) en van zolder vertrokken naar de Oranjemarkt. Martijn is solidair mee zodat er vijf euro “stageld” bespaard kan worden op het stageld. Hij is weliswaar inmiddels officieel langer dan mij, maar overduidelijk valt hij nog in de categorie “kinderen”. Marieke ligt als gebruikelijk nog in haar bed. Het stralende weer zorgt hopelijk voor veel publiek en veel kopers. We zullen er ongetwijfeld niet rijk van worden. Evenmin zullen we er van op vakantie kunnen, hooguit een dagje naar de Efteling of Bobbejaanland.

Wat rijk worden en op vakantie kunnen betreft is onze hoop gevestigd op het Staatslot dat op de koelkast hangt. Maar het zal wel niet gebeuren. Eigenlijk denk ik dat we dat in dit leven niet verdienen of zo. Als er al een keer geld in de vorm van een “bootje” binnenkomt, komt er meestal een fikse “onverwachte kostenpost” achteraan.

Zo moeder zo dochter

Ofwel “wat hebben appels, bomen, examens en verslapen met elkaar te maken”?

Dat mijn tweede dochter veel van haar moeder heeft meegekregen in haar DNA-patroon (van mij dus, behalve dan die stiletto-hakken) is geen geheim. Regelmatig krijgen we te horen dat “we op elkaar lijken”. De uiterlijke overeenkomsten vallen vooral de buitenwereld op. Voor ons zijn die constateringen vaak een verrassing, ze vallen ons niet echt op. De innerlijke overeenkomsten zijn de feiten waar we dagelijks tegenaan lopen. Zelden word ik echt verrast in wat ze doet of presteert. Tot gisteren.

Bronvermelding afbeelding

Tijgers eten vlees

Als het aan sommige ouders ligt – aldus een bericht op omroep Brabant Tijger eet wit konijn – krijgen de tijgers in dierentuin Nuenen volgend jaar (zeker met Pasen) een vegetarische maaltijd voorgeschoteld. De tere zieltjes van hun kinderen konden dit weekend de aanblik niet verdragen van het witte konijn dat (al dan niet levend) werd opgegeten door een van de tijgers van het park.

Vage klachten – “eigen schuld” of is er meer aan de hand

Het is hoog tijd voor uitleg, ik vrees voor een lang verhaal. “Kort en bondig” zijn momenteel onhaalbare begrippen, maar ik zal niet langer om de hete brei heen draaien. Aanvankelijk ging mijn herstel als een speer – geheel op mijn manier. Na een operatie van bijna acht uur op dinsdag mocht ik - binnen een recordtijd – diezelfde week op vrijdagochtend het ziekenhuis verlaten.

Schoolgala en stiletto's

Binnenkort heeft onze tweede dochter (16) haar schoolgala. Ze had al gauw haar droomjurk gevonden op internet en ze vond mijn zus zo gek om die voor haar te betalen. Vervolgens ging de jongedame shoppen met mijn zus. Behalve van een jurk zou zij haar ook van de bijbehorende noodzakelijke accessoires voorzien.

Dat kwam mij goed uit, want ik ben momenteel niet bepaald mobiel. Activiteiten zoals winkelen en slenteren door de stad en om de haverklap blijven hangen, gaan mij momenteel niet zo goed af. De uitleg daarover volgt later.

Ze kwamen thuis van hun “shopping spree” met een paar vervaarlijke stiletto’s om “U’ tegen te zeggen. Ze zou ze van mij van zijn levensdagen niet hebben gekregen. Een dag of wat later vertrok ze met haar stiletto’s in een tas naar een vriendin.

stiletto's voor 't gala

Radiostilte doorbreken

Hoe doorbreek je een  radiostilte die al bijna twee maanden duurt. Na de eerste maand van stilte, kwamen de eerste bezorgde reacties van meer en minder bekende contacten op Twitter en Facebook. Het ging daarbij niet eens alleen om bezorgdheid, maar ook om het feit dat ik word gemist op Twitter en Facebook. Je zou bijna het gevoel krijgen “populair” te zijn. Maar zelfs familieleden blijkt het op te vallen. Ook zij volgen mijn wandelgangen via mijn blog. Met een wijd verspreide familie is een blog ideaal om je (verre) familieleden op de hoogte te houden. Zij kennen mij en weten … als Margriet stil is, dan moet er wel iets aan de hand zijn.

Maison de Bonneterie en wandelende goudmijnen

Maison de Bonneterie gaat sluiten. Zo luidde vandaag het nieuws. De Haagse vestiging is onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Den Haag zal Den Haag niet meer zijn zonder de Bonneterie. Wie of wat wordt de nieuwe inwoner. In 1993 zag ik een wandelende goudmijn. Als ik hem toen had gestrikt zou ik het nu wel weten. Ik zou een bod doen op het gebouw aan de Gravenstraat. Het bod zou zo hoog zijn dat de eigenaar niet zou kunnen weigeren.

Bron: lift

Laatste startbewijs geweigerd … Ik ga voor goud!

Mijn bedoelde behandeling is nog lang niet klaar en daarmee “mijn strijd” nog niet gestreden. De Olympische Spelen zijn in volle gang en de Nederlandse schaatsers hebben alle records verbroken. De medailles vliegen ons om de oren. Het aantal overtreft alle Nederlandse records van weleer.

Ik word er door geprikkeld. Is het moment aangebroken om voortijdig mijn gouden medailles toe te kennen? Het is niet volgens het reglement. Een kandidaat staat zelfs nog in de wacht en heeft nog niet eens een startbewijs ontvangen, laat staan dat deze ook maar iets heeft laten zien.

afbeelding

Maar de prijzen zijn eigenlijk al verdeeld. Ik weet het allang. Meerdere kandidaten hebben inmiddels gestreden voor felbegeerd goud. Het gaat om de belangrijkste stap in mijn behandeling.

Waar zit mijn orakel?

De regelmatige lezer van mijn blog is bekend met het onfeilbare niveau van mijn onderbuik. Voorafgaand aan de operatie was daar geen twijfel over. Mijn instinct was de titel “orakel” waardig. Met de DIEP flap is een flink deel van mijn buik en vel verwijderd. Een deel heeft een nieuwe functie gekregen, namelijk als linkerborst, de rest is oneerbiedig in de afvalbak verdwenen. Ik hoop maar dat mijn “orakel” niet is weggegooid.

afbeelding

Onderbuikgevoel wint

Vandaag kwam de uitslag van het pathologisch onderzoek. De patholoog heeft mijn borstklierweefsel onderzocht. Onderweg naar het ziekenhuis realiseerde ik mij opeens dat het regende. Een licht gevoel van onbehagen maakte zich van mij meester. Ik ben niet echt bijgelovig hoor, het is alleen ... Alle gunstige uitslagen voorafgaand aan de diagnose gingen gepaard met een strak blauwe hemel en stralende zon. Slecht nieuws kwam (overigens niet vaak, slechts in de vorm van “het is borstkanker”) met regenbuien. Vandaag ... regende het. Ik zakte stilletjes weg in de passagiersstoel en pepte mijzelf op met de gedachte dat ik vooraf had besloten dat de uitslag niet echt slecht zou kunnen zijn, hoe dan ook.

bronvermelding: bubbels

Ik mis je ... Papa, zing je nog een liedje?

Ik mis je stem. Vandaag vijf jaar geleden hoorde ik hem voor het laatst. Een paar maanden eerder nam ik de telefoon op en hoorde: “Ja, met pa". Toen jij vragend vervolgde “Weet je waar ik zin in heb?”, wist ik het antwoord. Je belde niet vaak. Ik belde jou vrijwel elke dag sinds mama was overleden in 2001. Bij geen gehoor was er standaard en altijd nodeloos paniek aan mijn kant. De afstand zat me regelmatig dwars, met name doordat je hierdoor weinig kon genieten van jouw kleinkinderen.

Nieuwe borst is "Rolls Royce"

Mijn operatie wordt de Rolls Royce onder de borstreconstructies genoemd. Gaaf, ik win nooit meer dan een bak Ben & Jerry’s of een hyacinten-tegoedbon dan (en dan nog steeds zelden). Zo lijkt het dus vrij onwaarschijnlijk dat ik ooit een dure auto zal bezitten, laat staan een Rolls Royce. Maar met mijn noodzakelijke borstamputatie kreeg ik mijn eigen exemplaar. Gelukkig noemen ze het geen Ferrari want daarbij denk ik al gauw aan “Lola”.

bron logo Rolls Royce

DIEP flap - Weer thuis

Zoals verwacht valt het bij thuiskomst natuurlijk vies tegen. In het ziekenhuis had ik nog het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Thuisgekomen voelde ik mij een stuk minder stoer en sterk. Is het de man met de hamer? Ik weet het niet. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar. Zoveel dat je er eigenlijk niet te vaak en zeker niet te lang bij stil moet staan.

 

DIEP flap - Verblijf @MMC met gouden polsbandje (all-inclusive)

Toen ik afgelopen maandag met mijn van-oudste-dochter-geleende koffertje bij het ziekenhuis uit de auto stapte en met Gert-Jan naar binnen liep, zei ik het gevoel te hebben alsof ik een paar salarissen kwam betalen via de uitvoering van mijn operatie. Ik denk dat ik er aardig wat voor mijn rekening heb genomen. Hele hordes personeel hebben al aan mijn bed gestaan. Bovendien nam de operatie gedurende een volledige werkdag een operatiekamer in beslag met daarbij een heel leger aan medische staf waaronder de drie chirurgen, de anesthesist en ieder voorzien van een eigen ondersteunend team. Als het om een verblijf op een cruiseschip of in een luxe vakantieresort was gegaan, had ik ongetwijfeld een gouden polsbandje om gekregen met daarop de opmerking dat "ik alles mag wat ik wens of nodig (denk te) heb(ben)".

Maandag 3 februari

Het begon al op maandagmiddag kort na de opname toen een van de plastisch chirurgen met een assistente mijn romp kwam omtoveren tot een schets voor een schilderij-in-wording. Het was dezelfde chirurg die mij begin juni van vorig jaar informeerde over de reconstructie mogelijkheden.

D-day (DIEP flap)

Morgen is D-day, ofwel de dag van de “DIEP flap”. Ik ben volledig voorbereid. De vriezer is niet gevuld en er zijn geen hulptroepen ingezet. Dat komt allemaal wel goed. Zowel de beide dochters als hun papa kunnen koken en ze hebben al bedacht wat ze allemaal willen eten. Allemaal dingen die ze bij mij niet voor elkaar krijgen, zoals kaasfondue (de lucht alleen al). Verder heb ik de meiden op het hart gedrukt dat ze moeten opletten als pa de was gaat sorteren.

"Reus" - Neerkijken op je ouders

Vanaf vandaag is het onvermijdelijk. Vanaf nu zal ik regelmatig overvallen worden door het gevoel dat ik aan het krimpen ben. Niet omdat het zo is. Ik ben nog geen millimeter gekrompen sinds ik mijn maximale lengte heb behaald. Maar het is ook geen optisch bedrog. Of toch wel?

De waterpas is onverbiddelijk: Martijns is exact even lang als ik.

“Kinky”, maar dan anders

Eigenlijk ben ik best wel preuts. En plein publiek bloot in de sauna is niets voor mij. Gelukkig vind ik de sauna überhaupt veel te warm. Ik heb het een keer uitgeprobeerd toen we een keer in een vakantiebungalow verbleven waar een sauna tot het interieur behoorde, ik hield het amper vijf minuten uit. 

Dat bloot zijn in gezelschap heb ik nooit begrepen. Niet in de sauna, maar ook niet op het naaktstrand of de nudistencamping. Zelfs topless op het strand vind ik al helemaal niets. Het idee alleen al. Gelukkig vinden mijn kinderen al dat overtollige blote vlees op het strand ook helemaal niks.



Voor mijn eerste reconstructie (mammalift)
dacht ik niet op te vallen als ik in Afrika zou rondlopen
tussen de locale bevolking anders dan door mijn huidskleur.

Bronvermelding

Natuurkunde college: “horror bij de oogarts”

Deze week ging ik voor controle naar de oogarts. Zij wilde zien of het dichtbranden van mijn traanbuis geen blijvend letsel had veroorzaakt. Doordat ik drie van de vier pogingen in een reflex mijn hoofd had weggedraaid, zat er een brandwondje als een streep over mijn ooglid.

Aangekomen bij de oog poli ging ik er van uit dat het zoals gebruikelijk weer lang zou duren voordat ik aan de beurt was. Ik had mij echter amper geïnstalleerd in de wachtkamer (die al redelijk vol zat) en mijn boek nog niet eens geopend toen ik mijn naam hoorde noemen. “Hè?” Ik riep “present” en keek verbaasd om mij heen. Ik vertelde de oogarts dat ik nog nooit zo snel aan de beurt was geweest en al helemaal niet eerder-dan—op-het-afgesproken-tijdstip.

“Schat, ben ik lelijk?”

Hoe je het ook wendt of keert, je uiterlijk gaat er niet op vooruit bij een serie chemokuren. Je gezichtsuitdrukking verandert met het uitvallen van je wenkbrauwen en wimpers. Velen krijgen een bolle toet (in mijn geval was dat nu juist welkom geweest. Zo af en toe bedenk ik mij dat wat opvulling niet onaardig zou zijn. In mijn geval staat het traject garant voor een nog smaller snoetje.

Daar blijft het niet bij als je ook nog een horrorbehandeling aan een traanbuis doorstaat. Het gevolg is een blauw oog. Dat is overigens voor het eerst in mijn leven, dus ook die kan op mijn lijstje van “ook dat heb ik al gehad”. Het lijstje wordt zo onderhand een beetje overdreven lang.

Een dure madam

Twee jaar geleden zat ik met man en kinderen in het Continium Science Center in Kerkrade. Kort mijn mijn diagnose in mei 2013 schreef ik hier ook al over. Daar werd een presentatie gegeven door de ‘White Stig’ van Top Gear. Gert-Jan en Martijn zagen het helemaal zitten … een ontmoeting met de Stig, ook al was het niet de voor-hun-gevoel-échte-Stig.

Natuurlijk sprak hij geen Nederlands, maar onze kinderen konden het aardig volgen. Op een gegeven moment vertelde hij over zijn begintijden van de formule 1 races in de VS en hij vroeg het publiek te raden naar het Amerikaanse budget van toen. Niemand kwam in de buurt en ik stak mijn vinger op en noemde het exorbitante bedrag van 500 miljoen USD.

Bron afbeelding

Ik ben een alien!

Zojuist belde de mammacare verpleegkundige met de uitslag van het ejectiefractie onderzoek (in gewoon Nederlands: een hartpompfunctie test). Met deze test wordt gemeten hoeveel bloed er door het hart wordt gepompt. Vanwege de immuuntherapie (herceptin) wordt deze functie nauwlettend in de gaten gehouden.

Een van de belangrijkste en meteen gevaarlijkste bijwerkingen is namelijk een vermindering van de pompfunctie. Dit wordt ook wel “hartfalen” genoemd. Bij slechts een klein percentage treedt deze bijwerking (in ernstige mate) op. Ondanks dat het slechts bij een enkele patiënt voorkomt, is het gevolg zodanig dat controle zonder uitzondering met regelmatig wordt uitgevoerd.

bron Bron afbeelding

Schampschot met stroom

Nooit meer! Nee, echt nooit meer laat ik een traanbuis dichtbranden. Als ik dat geweten had … NOOIT MEER.

Goedgemutst en met het idee dat er bijna een einde zou komen aan mijn wazige zicht, begaf ik mij vanochtend vanaf mijn werk naar het MMC om de traanbuis van mijn rechteroog te laten dichtbranden. Ik heb de afgelopen week eindeloos op Google gezocht naar informatie over deze ingreep. Ik begrijp nu wel waarom daar niets over terug te vinden is. Als je dat weet, neem je genoegen met een punctum plug ook als je die met de regelmaat van de klok verliest.

punctum plug

Rust zacht Esther - Van uitstel komt afstel

Door een samenloop van allerlei toevalligheden kwam ik er begin van de afgelopen zomer achter dat een nieuwe volgster op Twitter in de straat van mijn jeugd woonde en dat haar kinderen op mijn oude basisschool zitten. Nog groter was het toeval. Haar hulp/oppas van haar kinderen is een vroegere klasgenote van mijn jongste broer. Ik schreef er indertijd een stukje over op mijn blog (Over toevalligheden).

Vanavond belde mijn broer en vertelde dat die vroegere klasgenote zojuist bij hem aan de deur had gestaan. Ik had geen verdere toelichting nodig. Ik wist wat hij ging vertellen. Verschrikt en overdonderd maakte ik een vraag van de woorden die hij nog niet eens had uitgesproken: “Is Esther dood?” vroeg ik.

Esther is inderdaad overleden. Ik wist dat ze ziek was en dat er geen behandeling meer mogelijk was. Daags na nieuwjaar ging ze 24/7 aan de zuurstof. Via Twitter hadden we contact en we spraken de hoop uit dat ze hiermee wat meer lucht zou hebben en minder benauwd zou zijn.

Blog gaat klokje rond ...100.000

Ik schreef er al eerder over dat borstkanker 2.0 een goede impuls was voor de kijkcijfers op mijn  blog. Voorafgaand aan de ontdekking, diagnose en bekendmaking op mijn blog stond de teller ergens rond de 3500 totaal (sinds 2011). Over drie weken (3 februari 2014) hoop ik de 100.000 te halen. Zie het maar als een soort steuntje in de rug voor mijn operatie (4 februari) en herstel daarna. Helpen jullie mee?

Toen ik via mijn blog op Twitter en Facebook vertelde over mijn kersverse diagnose borstkanker 2.0 schoot (toen was dat nog bizar veel) de teller op mijn blog al door. In de maand mei 2013 had ik 1806 paginaweergaven erbij. Stel je voor, bijna 2.000 terwijl ik in de afgelopen jaren al blij en trots was als ik 200 weergaven in een hele maand had. De maanden juni en juli klom te teller gestaag omhoog met bijna 10.000 in twee maanden tijd (juni : 4.196 en juli: 5.620).

Wachten, wachten, wachten … KASSA!

Een groot deel van onze tijd verdoen we met wachten. Dat wist ik allang. Sinds oktober is de grootste afnemer van “wachttijden” in mijn leven de wachtkamer van de oogarts. Meestal heb je al een hoop wachttijd achter de rug voordat je überhaupt in de wachtkamer van een oogarts mág plaatsnemen. Een oogarts heeft namelijk overvolle spreekuren en tenzij je echt iets mankeert, is er een wachtlijst. Afgelopen donderdag was ik [zo vertelde de oogarts] nummer 34 van het spreekuur dat die dag eigenlijk al vol zat.

Waarom Angela Merkel boft

De Duitse bondskanselier heeft bij het langlaufen haar bekkenring gebroken. Ik had het al gehoord op het journaal en gelezen op de NOS app. Angela boft dat de taalvaardigheid van de artsen en/of journalisten is veranderd sinds 1989. Want anno 1989 had deze breuk een heel andere benaming.

Zojuist kreeg ik een berichtje van mijn zus of ik het al had gehoord over Angela Merkel. Hettie schreef “hadden ze daar 25 jaar geleden maar over gesproken”. Haar  berichtje nam mij terug in de tijd. Stikkend van de lach ging ik naar het werk van Hettie om haar werkgever van toen te vertellen dat ze na het weekend niet zou komen werken. Wij werkten vlak bij elkaar. Ik werkte op het Plein in Den Haag. En zij werkte recht tegenover de voormalige ingang van de Tweede Kamer aan de Lange Poten in Den Haag. Ze werkte in die tijd op het atelier van Ben Poelman. Ooit was hij dé Togamaker van Nederland. Een zichzelf respecterend advocaat, rechter en noem maar op had – zeker in die tijd – een toga van zijn atelier. Vandaag de dag werkt mijn zus in Amsterdam bij “de Togamaker”. Het kan verkeren. Maar in 1989 had ze een ongelukje tijdens haar skivakantie. Ze zou terugkomen met een gipsvlucht.

 

 

Ik zie jullie denken “valt daar om te lachen”. Ja, we hebben er met zijn allen om moeten lachen maar het verdient enige uitleg.

Lente 2014 begint in chaos

Vanochtend werd al heel vroeg duidelijk dat vandaag de “dag van de chaos zou worden”. Anders gezegd “een dagje pure ADHD”. Voordat ik met mijn benen naast mijn bed stond, had ik mijn pilletje al geslikt. Daar kon het dus niet aan liggen.

Toen ik voor de spiegel aan de wastafel stond, besloot ik een haarband te pakken om mijn gezicht te kunnen wassen zonder mijn haren al te nat te laten worden. De slaapkamer binnengelopen begon ik (vraag me niet waarom, want ik weet het antwoord niet, het gebeurde gewoon) meerdere kasten op te ruimen. Ach ja, ik weet het al weer. Het ging fout toen ik het laatje opentrok waarin ik dacht een haarband zou aan te treffen. Die lag er niet. Een paar laatjes verder, zonder een haarband te hebben gevonden, begon ik goedgemutst onze kledingkast uit te mesten en te reorganiseren (geen idee waarom, misschien om sportkleding klaar te leggen voor mijn afspraak bij de fysiotherapeut [om conditie op te bouwen voor mijn operatie]). Het was nogal een rommeltje in de kast.