dinsdag 23 mei 2017

Avonturen versus horror

Gisteren stond er op het labeltje van mijn theezakje “Wat is het avontuurlijkste dat je ooit hebt gedaan?”


Toen ik vanochtend de badkamer binnenstapte, speelde mijn gsm dat bekende geluidje “breaking news”. ’s Ochtends kan dat bij mij zomaar “oud nieuws” zijn want ik heb mijn gsm zodanig ingesteld dat ik niet ’s nachts continue rechtop in bed schiet door het zoveelste piepje, belletje of noem maar op. Doorgaans zijn het niet belangrijke signaaltjes dat er iemand nog druk is op Twitter of Facebook, ik laat ze en mijn telefoon zwijgt braaf. Zelfs bij “breaking news” is het vaak van het gehalte “boeien maar niet heus”.


Ik opende de “NOS-app” en las dat er in de Manchester Arena een aanslag is geweest, notabene bij een kinder-/tienerconcert van Ariana Grande. 19 doden en 50 gewonden. (Maar helaas loopt het dodental op en men gaat uit van een zelfmoordaanslag). Op de video’s gillende kinderen die hun grootste avontuur in hun grootste nachtmerrie zagen omslaan en van paniek niet weten waar ze heen moeten rennen.


Mijn gedachten gaan terug naar toen ik 1 mei 2013 met mijn meiden naar Antwerpen ging voor hun allereerst concert. One Direction trad daar op in het Sportpaleis. Regelmatig komen de herinneringen voorbij op Facebook “toen en toen was je daar en daar”. Dat eerste concert was voor mij minstens zo’n groot avontuur als voor onze meiden. Dat ons leven daags na dat concert ook een nachtmerrie leek te worden, is een ander verhaal. Het bezoeken van een groots concert was mijn gemiste droom van 4 februari 1977, ik was 12 was en mocht niet naar een ABBA-concert mocht in de Jaap Edenhal … “te jong om alleen te gaan” en “niemand wilde met mij mee”. Ik vond onze meiden ook te jong om samen naar Antwerpen te laten gaan. We scoorden een extra kaartje en ik ging mee. Twee vriendinnetjes nam ik spontaan mee en bracht ze veilig thuis, we reden immers toch die kant op. Onnodig om daar hun ouders ook voor op en neer te laten rijden. Zonder enige moeite vonden we elkaar na afloop van het concert (zij hadden sta-plaatsen vooraan en wij zaten ergens op de tribune).

Hoe anders ging dat vannacht in Manchester …
Ik denk aan de slachtoffers, zijn het allemaal kinderen? Het publiek van Ariana Grande is doorgaans nogal jong, denk daarbij aan de leeftijd 11-14. In de berichten hoor en lees je hoe er veel (de meeste denk ik wel) kinderen zonder begeleiding waren. Destijds in Antwerpen waren het ook vooral jonge meiden, die van mij waren toen 15 en 16, maar er liepen veel jongere kinderen, al dan niet met ouders of begeleiders. Zijn er onder de slachtoffers moeders en/of vaders die net als ik ooit een concert moesten mislopen? Het maakt niet uit, ze gingen ongetwijfeld om hun kind(eren) een onvergetelijk moment te laten beleven. Heel cru is dat gelukt.

Hoe lafhartig kan een wezen zijn, dat vraag ik me af als je de dromen van kinderen succesvol kapot weet te maken.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten